گفتن های مسکوت و نگفتن های ملفوظ
چشمانت را دوست می دارم، ای دوست
و آن فریبنده حرکات آتش وارش را
و هنگام که به ناگاه خیره می شوند
به سان آذرخشی آسمانی
که همه جا را می لرزاند.
اما من چیز دیگری را در شگفتم:
زمانی از چشمانت را که به زیر افکنده شده اند
و شعله های آسمانی عشق در آنها فرو خفته
آن گاه،
می توان از میان مژگان اندوهگینت
خواهش غمگین و سرد آرزوها را دید.
> تارکوفسکی stalker
وقتی بر حسب عادت
دوباره دیرت می شود
و با شتاب از در
بیرون می زنی
من در میان ملحفه هائی
که هنوز بوی تو را می دهد
از دنده ای به دنده دیگر می غلتم
و با تبسمی بر لب
مجسم می کنم
جمله سرخ و براقی را
که با لوله ماتیکت
بر آینه دستشوئی نوشته ای...
> عباس صفاری
دلکم برد بغارت ز برم دلبرکی
سر فرو کرده پری پیکرک از منظرکی
نرگس هندوک مستک او جادوکی
سنبل زنگیک پستک او کافرکی
بختکم شورک از آن زلفک شورانگیزک
سخنش تلخک و شیرین لبکش شکرکی
چشمم از لعلک در پوشک او در پاشک
لیکن از منطقکش هر سخنی گوهرکی
دلکم شد سر موئی و چو موئی تنکم
تا جدا ماند کنارم ز میان لاغرکی
بر دلم عیب نگیرید که دیوانککیست
چه کند نیست گزیرش ز پری پیکرکی
قدکم شد چو سر زلف صنوبر قدکی
رخکم گشت چو زر در غم سیمین برکی
از تو ای سرو قدک کیست که بر خواهد خورد
گر چه از سرو خرامان نخورد کس برکی
سرک اندر سرک عشق تو کردم لیکن
با من خسته دلک نیست ترا خود سرکی
غمکت می‌خورم و نیست غمت غمخورکم
هیچ گوئی که مرا بود گهی غمخورکی
خواجو از حلقکک زلف تو شد حلقه بگوش
زانکه عیبی نبود گر بودت چاکرکی
> خواجوی کرمانی
