...گفتِ بی گو

فردا همه به خیابان ها

                                   می

                                            ریز

                                                    ریز می کنند

                                                                        پارچه های رنگی را

آواز می خوانند

می رقصند

و البته شعار می دهند

ما میمیریم

تا عکاس "تایمز" جایزه بگیرد

.

.

.

.

.

صدا و سیما که سرودهای انقلابی را پخش می کند مادرم تعریف می کند که چطور پدربزرگ شهیدم

اعلامیه ها را زیر لباس دایی شهیدم که آنوقتها شاید ۷-۸ ساله بوده جاسازی می کرده

یا تعریف می کند که در همین شاهرود کوچک که از معدود شهرهایی بوده که حتا ساواک نداشته چطور

اسلحه در کمد های خانه مخفی می کرده

از هجوم هر شبه ی شهربانی به خانه شان و بعد ها الله اکبر گفتن های بعد از پیروزی

و حالا می رسیم به همین جا که الان هستیم!

منی که بی "ه" تانیث سبز اگر بودم ـ هستم ـ