...گفتِ بی گو

لبیک الهم لبیک ها شنیدنی بود وقت احرام . در مدتی که ما آنجا بودیم مسجد 5 -6 بار پر و خالی شد .
بیرون مسجد باغ بود انگار . پر از درخت . چند حوض و فواره هایی که ما در میادین شهرهامان میبنیم !!!
محرم که شدیم هوا تاریک شده بود . دوباره سوار اتوبوس شدیم و رفتیم .
خوب صدای صوت پسر بچه ای را که تا مکه در اتوبوس می خاند یادم است . سوره ی یوسف را می خاند .
یوسف ...
حال و هوایم عجیب بود . آن شب همه خابیدند من بیدار بودم و نامزد کوچک سمنانی که پیدا کرده بودم.
4 سالش بود اسمش به گمانم امیرحسین  ، محمد حسین چنین چیزی بود .
دوست داشتم عکش را بگذارم . جانب احتیاط را رعایت کردم .
نیمه های شب بود که رسیدیم مکه . برخلاف فضای مدینه که شاد و سرمستت می کرد هوای اینجا بغض داشت
. انگار میخاهند خفه ات کنند . غم داشت . شکوه داشت . عجیب بود . می گفتند : چون به دریا نزدیک است
هوایش اینطوری ست . اما من اینطور فکر نمی کردم . 
پیرتر ها اصرار داشتند که همان موقع مشرف شویم جوان تر ها می گفتند
باشد برای فردا . سرپرست کاروان گفت فردا میرویم بهتر است . حالا می فهمم علتش را .
دیدن آن ابهت و جَذَبه آن هم در سیاهی شب های مکه  معلوم نبود چه عواقبی در پی داشته باشد .
چیزهایی را که باید در حالت احرام رعایت میکردیم گوشزد کردند و رفتیم و من و مادربزرگم هم اتاق شدیم دوباره .
چقدر پیرزن  طفلک را اذیت کردم . خدا از سر تقصیراتم بگذرد . هنوز یاد هر دومان که می آید از خنده ریسه
می رویم .
می گفتم : مادرجون بیا واسه فرشته هم سوغات بخر(هیچ شخصی به این نام در فامیل ما وجود ندارد) بنده ی خدا
یک روز تمام فکر می کرد که فرشته کیست.
یا می گفتم : جورابهای مردانه ای را که خریدی کجا قایم کردی (هیچ جوراب مردانه ای خریداری نشده بود)پیرزن طفلک
باورش میشد و این بی حواسی را تقصیر غذاهای این عربهای مخ پلاستیک (تکیه کلامش بود) می انداخت .
البته او هم دریغ نمی کرد . از آنجایی که من شب تا صبح در تلوزیزون عربستان کشتی کج نگاه میکردم !!!
صبح دیرتر بیدار میشدم و بینی من بود و دنباله ی تسبیح مادربزرگ عزیز !!!
یادش بخیر.
از مکه بگویم .
صبح همان روزی که رسیدیم مکه حدود 6 صبح حرکت کردیم به سمت مسجد الحرام
تا قبل از رسیدن فکر می کردم بخاطر این لباس سفید میپوشیم که نشانه ی پاکی و البته اتحاد است .
اما...
رسیدیم .
روحانی کاروان توضیحات لازم را داد . از پله های زیادی بالا رفتیم . نگهمان داشتند . گفتند آنها که بار اولشان است
سرشان را تا ما نگفتیم بالا نیاورند . هنوز نمی دانستم چرا .
الان که دارم مینویسم نفسم یکی در میان شده .
می گفتند آرام آرام گام بردارید . آرام ... آرام  ...آرام ...آرام ...
شیطنتم می آمد یواشکی سرم را بالا می آوردم ببینم چه خبر است . شنیده بودم میگویند خانه ی خدا را که دیدی باید سجده کنی .
سرم را کمی بالا آوردم . روبرویم پر از ستون های سفید بزرگ بود چیزی دیده نمی شد .

آرام ... آرام .. آرام ...
می رفتیم .
می رفتیم .
باد خنکی می وزید . می گفتند خوش به حالتان بهترین فصل است برای مکه رفتن . خنده دار بود مگر آن می خانه فصل خوب و بد دارد ؟
می رفتیم .
سرم پایین بود . خوب یادم است به چه فکر میکردم . اما از گفتنش معذورم .
از خانواده ام جدا شده بودم . زیارت دست جمعی را دوست ندارم . تنها بودم البته با کاروان .
صدای الله اکبری آمد . سرم را بالا آوردم . او سیاه بود و من سفید .
آنجا فهمیدم که بایدی در کار نیست برای سجده کردن . بایدی در کار نست برای الله اکبر گفتن
بایدی در کار نیست برای بیخود شدن .
لازم نیست سجده کنی به خاک میکشاندت نه نجیبانه و با رعایت حرمت حضور در محضر بزرگترینش ،
که پرتابت می کند .
اصلن توان ایستادن نداری حتا اگر نخاهی سجده کنی . میکشاندت .
نطقت باز میشود به زبانت جاری میشود الله اکبر . دست خودت نیست .
اصلن ان وقت تو نیستی که اراده داشته باشی .
چشمانت رنگ خانه اش می شود
و جسمت جنس خانه اش.
سنگ میشوی او میبردت .
هیچ چیز بیشتری یادم نمی آید .
نماز آخر را که پشت مقام ابراهیم خاندیم . بیدار شدم بهوش آمدم .ریحانه شدم .
آن وقت میفهمیدم چکار می کنم . اولین چیزی که به یادم آمد مادرم بود لابد نگران شده بود .
گشتم پیدایش کردم . به گمانم کنار لوله های آب ، زمزم می نوشید . خانمی روی صورتم آب پاشید
از این کار بدم می آید . گفت : خوبی ؟ یادم نیست چطور بودم که او اجازه ی چنین کاری به خودش داد .
از اینکه اعمال را چطور انجام دادم خودش گواه است که هیچ چیز یادم نمی اید . آماده ی رفتن که بودیم
دختر جوانی های های اشک می ریخت که من طواف نسا را فراموش کردم ، هرچه روحانی کاروان
توجیهش میکرد به خرجش نمی رفت . طواف نسا هم از ان اعمال جنجالی ست که اکثرن زیاد رویش
حساسند . آنقدر حرص خورد و اشک ریخت که غش کرد بنده ی خدا !
حالا انگار ...

 چقدر اختلاف فضا داشتند مکه و مدینه .
در مکه انگار همیشه دستی روی گلویم بود و فشار می داد . نفس نمی توانستم بکشم .
قبل رفتن مکه می گفتم خب مسجد ها هم خانه ی خدا هستند دیگر .
اصلن مگر خدا توی خانه اش نشسته ؟ خدا همین جاست . من شب ها کنارش می نشینم
مکه چه صیغه ای ست ؟
حالا اما اینطور فکر نمی کنم . آنجا که بودم فقط دعا میکردم خدا بیایند حتا آنهایی که اعتقاد ندارند .
حتمن در تلویزیون دیده اید یا شنیده اید . ساختمان مسجد الحرام گرد اشت . دایره است .
دور تا دور خانه ی خدا . تصور کنید تمام سنگهای سفیدی که کم میشود لکه ای رویش پیدا کرد .
دور تا دور سفید و کعبه در وسط آن ، درست مثله یک چشم همیشه بازکه مدام تورا می پاید !

کعبه را که میبنی شاید بیشتر از خود خدا یاد شخص دیگری باشی
حداقل برای من اینطور بود .
مدام به کنج های کعبه نگاه می کردم به دیوارها که کدام دیوار تاب می آورد شکوه شگرف " انا المهدی " را .
مکه اندازه ی مدینه چیزهای دیدنی نداشت و همه چیز تقریبن ختم میشد به مسجد الحرام .
به کعبه و تک تک کنج هایش به چادر دلربای کعبه که پر بود از نام خودش و حبیبش محمد .
چه بگویم ؟

شکافی که مادری عدالت در دست از آن بیرون آمده بود بوسیدن داشت .

این شکاف ، مقام ابراهیم و صفا و مروه از آن جاهایی بودند که چشم ِ بسته طلب میکردند برای دیدنشان .   
از صفا و مروه همین قدر بگویم که جز تل کوچکی خاک شاید به ارتفاع یک متر چیز بیشتری ازشان باقی نمانده و
ما چقدر طفلک هستیم که وقتی مشرف شدیم که همه چیز را باید در خیال و با چشم بسته میدیدیم .
مادربزرگم را هرکار کردیم که روی ویلچر بنشیند غرورش نگذاشت و الحق و الانصاف که کم هم نیاورد و
همش پز میداد که بلا نسبت خودش و ما مثل اسب می دود !!!
جوکی ست مادربزرگم زاید الوصف !
خدا حفظش کند .
از آن سفر به بعد اصرار دارد تا من هستم کربلایی هم برویم با هم :)
به رفتن به مکه امیدوار بودم اما کربلا را بعید می دانم و این یکی چون سرو قد یار و لب لعل و 
زیارت خداحافظی نیست که حسرتش را بتوان تحمل کرد .
مگر به دعای مادربزرگم مشرف شویم .
برویم سراغ ساعت تحویل سال که اگر اشتباه نکنم حدود ساعت 3 بود به وقت عربستان .
و ما روبروی خانه خدا یک چشممان یه ساعت و یک چشممان به کعبه بود  که پدرم یاسین
خاندنش را متوقف کرد و یا محول الحول و الاحوال را خاند و بوسه ها آغاز شد .
با این که هزار بار تذکر داده بودند نکند کف بزنید ، صلوات بفرستید ، شیرینی تعارف کنید و امثالهم
باز ایرانی های شیرین ! شروع کردند به صلوات فرستادن و شکلات پخش کردن .
برخلاف مسجد النبی که فقط جاذبه بود ، مسجد الحرام دافعه هم داشت و خدا خداییش را ثابت میکرد
قهار بودنش را ، متکبر بودنش را ، محمود بودنش را .
روبروی کعبه که مینشستی بی آنکه بخاهی لااله الی الله - الله اکبر بر زبانت جاری میشد . بی آنکه بفهمی .
و چقدر عظیم بود عجیب بود قیامتی بود وقت نماز . که دور تا دور سجده می کردند به خدایی که خدای خدایان است .
وقت نماز صعود بود تا کجایش را نمیدانم . اما میرفتی بالا بالا بالا با صدای پیش نماز مکه که دیوانه ات می کرد .
همیشه وقت نماز می نشستم و دل می دادم  به صوت قرآن پیش نماز و آن عظمتی که در صف نمازگزاران دور کعبه
موج می زد و درست مثل رودی بود که میخاست بکشدت درون خودش تا مستغرق در وجودش شوی .
هفته ای را هم که در مکه بودیم گذشت . همه گریه می کردند . مخصوصن آنهایی که قبلن هم آمده بودند و
ما نمی فهمیدیم که چه می گویند .
نمی دانم چرا این حس شخصیه خود من است . وقت آمدن از مدینه غصه دار تر بودم . مغموم تر بودم .
فضای مکه برایم سنگین بود ، صمیمی نبود . خیلی دوستش داشتم خیلی اما می ترسیدم .
حالا که فکر می کنم از مکه از مسجد الحرام از آن چشم همیشه باز ، از آن خانه ی سنگی می ترسیدم
مکه که می روی خدا خوف را دلت می اندازد مدینه که می روی امید را .
من مهربانی محمد را و عظمت پروردگار را به چشم دیدم و به دل حس کردم.
برگشتیم
علی ماند و حوضش - من ماندم و همه ی چیزهایی که گذاشتم آنجا برای خاطراتم .
یک چیز را با قاطعیت می گویم که ریحانه ی بعد از حج اگر هیچ تغییری نکرد
صبورتر شد . صبر همان چیزی بود که آرامم کرد .

/ همه عمر در فراقت بگذشت و سهل باشد / اگر احتمال دارد به قیامت اتصالی
// آن اول ها فکر می کردم دست خالی برگشتم اما هر روز که می گذرد درک می کنم که با خدا چه معامله ای کردم .
/// گر بر تن من زبان شود هر مویی
  یک شکر تو از هزار
نتوانم کرد