روزمرگی احمقانه!- هردم آید غمی از نو به مبارکبادم...
از خواب بیدار میشم...سرم داره از درد منفجر میشه فکر میکنم اگه من الان آرزو نبودم به چی فکر میکردم؟؟؟
همچنان که باز واسه خواب موندن نماز صبح عذاب وجدان دارم و باز این فکر شیطانی که حالت ندامت و غمی که از نماز نخوندن داری با ارزشتر از نمازی که از سر بی توجهی بخونی
بعد به خودم و افکار احمقانه م لعنت میفرستم و بلند میشم.
تو راه دانشگاه تو تاکسی مصمم ام که امروز وقتای بیکاریمو تلف نکنم برم سالن مطالعه شاید کمی درس...
شاید یه کم حالم بهتر شد!
کلاسم تموم میشه و من باز تو کانونم! جزو ضمیر ناخودآگاهم شده! و ترک عادتش موجب مرضه!
همه نشستن چند دقیقه هستم بعد یه کتاب برمیدارم میرم تو بوستان می شینم...انقد غرق کتابم که اصلن نمی فهمم یکساعت شده!
از دانشگاه که برمیگردم نصف مسیرو پیاده میام تنهایی!
نزدیک خونه دیگه دست خودم نیست اشکام سرازیر میشه...دومین باریه که بی اختیار تو خیابون گریه میکنم...حالم از خودم بهم میخوره که انقد ضعیفم!
میگم درمونده تر از من هم هست؟ میخندی!
انقد از هر حسی خالیم که بیشتر از یکماهه شعر هم نگفتم!
دلم گرفته و باز میگی چرا؟
صدام گرفته و میدونی چرا
نصفِ نصفِ دردو دلا و دلتنگیامم بهت نمیگم! چون خودم هم از خودم خسته و دلگیرم کاش این خودم رو میتونستم واسه همیشه ترک کنم برای همیشه!
کاش ذره ای احساس نداشتم! اونوقت خوشبخت ترین و بی درد ترین موجود روی زمین بودم!
به این فکر میکنم:
آدمِ ماشینی و بی درد:
"دوستت دارم" ... به ازای "دوستت دارم" ...
می مانم ... اگر می مانی ....
می خواهم ... اگر خواسته می شوم ...
خشم به ازای خشم.
بی تفاوتی ... در جواب بی تفاوتی.
همه چیز به ازای همه چیز.
* شاید نه در یک روز
** تازه فهمیدم ! بهمنی بودن یعنی متغیرالحال بودن!
البته در مورد من متغیرالحالی رو به غمناکیِ کلافه کننده!
***مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
تو را می بینم و میلم زیادت می شود هر دم
به سامانم نمی پرسی، نمی دانم چه سر داری
به درمانم نمی کوشی، نمی دانی مگر دردم؟
**** اراجیفی جز اینا ندارم واسه پست گذاشتن ! همینی که هست ! حالا هی بگو اینجا را دوس بدار! پست بذار!
آرزو
