اندوه پرست
سه...دو...
یک سلام غم آلوده
به مناسبت پاییز اندوه خیز با کمی تاخیر :
کاش چون پاییز بودم...کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال و انگیز بودم
برگ های آرزوهایم یکایک زرد می شد
آسمان دیده ام پر درد می شد
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد
وه ... چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشیو پر شور رنگ آمیز بودم
شاعری در چشم من می خواند شعری آسمانی
در کنارم قلب عاشق شعله می زد
در شرار آتش دردی نهانی
نغمه ی من ...
همچو آوای نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دل های خسته
پیش رویم :
چهره ی تلخ زمستان جوانی
پشت سر :
آشوب تابستان عشقی نا گهانی
سینه ام :
منزلگه اندوه و درد بد گمانی
کاش ... کاش ...
چون ... چون ...
پاییز ... پاییز ...
بودم !!! بودم !!!
بهارانه باشید
یا علی
ریحانه
